beste vrienden. Marcel ontvlucht deze opgedrongen gezelligheid door contact te zoeken met Zelda, de zestienjarige dochter van het stel. Op een ochtend wordt hij alleen wakkerle kamers vult als een geurende appel, Hij en zij die elkander te lijf zijn gegaan met hun liefde, En verder wij, steeds verder wij, steeds verder van mij af. Dat voornaamwoord vervoegt de dagen, de maanden, de jaren. Zijn vocatief verbuigt het versleten substantief van onze leegte Tot een warme plaats, een volledige plek voor het wonen. Zijn enkelvoud vertelt de oorlog en muziek van de grammatica, ontmaskert het labiele mechaniek van de standvastige tijd.